Glow in the Dark Atlantis Ring – Outlet

De kracht van de Atlantis Ring

Het duurde niet lang voordat ze de buitengewone krachten van de ring ontdekten. Ze ontdekte het toen per ongeluk diverse opvallende gebeurtenissen plaatsvonden in de buurt van de dragers van de originele ring, of de replica’s.

Het was merkwaardig genoeg dat ze de ring gingen onderzoeken, door middel van radiësthesie (pendelen). De resultaten waren verbijsterend. Het was niet de ring die een sterke kracht bezat, maar het was het symbool erop. Het symbool dat op de ring staat straalt een zeer sterk beschermende energie uit. Zo sterk dat het zelfs negatieve aardstralen ombuigt en de omgeving van de ringdrager beschermt. Zelfs een ruwe schets op papier van het symbool geeft al een beschermende werking.

De Atlantis ring is daarmee dus géén amulet, talisman, fetisj of een gewijde medaille uit het volksgeloof, noch een esoterisch voorwerp. Hij haalt zijn kracht niet uit de materie (zandsteen, goud of zilver) maar uit de geometrie.

Howard Carter

De Britse archeoloog Howard Carter hoorde rond 1900 van het bestaan van deze ring. Hij was onder de indruk en liet een kopie maken van de ring en droeg deze bij zich. In 1922 ontdekte Howard het graf van Tut-Ankh-Amon, waar hij samen met 17 andere expeditie leden het “graf” heeft geopend. Het duurde niet lang of er werd gesproken over de “vloek van de Farao”.

Alle expeditie leden stierven aan een opmerkelijke vroegtijdige dood, behalve Howard. Tegenwoordig is deze vloek verklaard door het microklimaat aan bacteriën en virussen dat in het graf van de farao aanwezig zou zijn. Hierdoor zouden alle expeditie leden ziek zijn geworden en uiteindelijk daar aan gestorven zijn. Maar ook met deze verklaring is Howard er veilig van af gekomen. Howard stierf pas vele jaren later in 1939 aan een natuurlijke dood.

Glow in the Dark

In het kort, Glow in the Dark betekent dat het licht uitstraalt na blootstelling aan licht.
Dit betekent overigens niet dat het radioactief is. Sommige radioactieve materialen kunnen inderdaad licht stralen, maar ze hoeven niet eerst aan licht te worden blootgesteld.

Maar hoe werkt het dan? De atoom van Glow in the Dark, wat meestal Strontium Aluminaat is, heeft meerdere lagen waarin elektronen kunnen zweven. Hoe dichter de elektron bij de kern van de atoom is, des te stabieler het is. Als de atoom door licht wordt geraakt, worden de elektronen opgeladen en verplaatsen ze zich een laag naar boven. Hierdoor wordt het ietswat instabiel.

Zoals de natuur altijd doet, wilt ze de atoom stabiliseren. Dus om het weer stabiel te kunnen maken, moeten de elektronen hun extra lading loslaten. Dit doen ze door een foton los te laten, een lichtdeeltje.